Blog jest częścią NAWIGATORA do mojej książki Wędrujący świat www.wedrujacyswiat.pl. Jej Czytelnicy mogą tutaj kontynuować frapującą i nigdy niekończącą się debatę na temat światowej społeczności, globalnej gospodarki i ludzkich losów, a także naszego miejsca i własnych perspektyw w tym wędrującym świecie.
Tutaj można przeczytać wszystkie wpisy prof. Grzegorza W. Kołodko.
Zapraszam do dyskusji!
Blog is a part of NAVIGATOR to my book Truth, Errors and Lies. Politics and Economics in a Volatile World www.volatileworld.net. The readers can continue here the fascinating, never-ending debate about the world’s society, global economy and human fate. It inspires one to reflect also on one’s own place in the world on the move and one’s own prospects. In this way the user can exchange ideas with the author and other interested readers.
Here you can download archive of all posts professor G. W. Kołodko.
You are invited to join our debate!
(1491.) Globalization imposes a certain standard of practices worldwide. It facilitates policies, regulations, limitations etc, which are backed up by governmental support on a different degree depending on the country. This implies a certain notion of the “survival of the fittest”. The biggest and the strongest companies, with most loyal customers and eco-friendly, and competition-friendly practices will stay on top and generate the maximum percentage of profits. What does this mean to small family owned businesses? How are they supposed to climb up the ladder of economic sustainability with so many off shoring operations, joint-ventures and larger corporations acquiring small players, some people are voicing their negative opinion against globalization, progress and the quickened pace to excel at efficiency.
The globalization of the small enterprise will most likely be the most important development in international business as we begin the new millennium. Clearly, the 20th century has witnessed the transformation of global commerce by transnational conglomerates and/or multinational corporations. This transformation is most evident when one considers the impact of the worldwide disaggregation of production and the advent of transfer prices, which tend to distort the real prices of manufactured components transferred across national boundaries but within a multinational corporation. It is certainly the case that large global corporations have created a significant portion of this century’s wealth; however, it is the smaller enterprise that has been the engine that has generated most of the world’s economic growth over the past 20 years.
The real challenge for many smaller enterprises will be navigating the complexities of an increasingly globalized marketplace. This will simply mean that companies will have to globalize the operations in one way or another. Some will hire an international business specialist to develop a global strategy. Others will rely upon international business consultants. Some will hire an in-house specialist as well as retaining an outside consulting company. Almost all companies will be required to develop many different types of business relationships that offer their company a very well defined presence in foreign markets. Companies will also have to find new and more effective ways of assimilating huge amounts of information and analyzing it as well. Employees will be required to adapt and learn new skills such as foreign languages and international commercial practices. Top business executives will be required to travel to foreign markets more frequently to visit foreign distributors and to participate in trade missions and trade shows. Industry trade organizations are going to become even more powerful because their membership will represent key business constituencies that will wield significant power. In the very near future, global strategic planning will become an essential factor for the success of the enterprise.
Looking ahead, it is very clear that business executives will have to rethink their global business strategy and to find a more dynamic approach to keep pace with changes in the global marketplace. What is not so clear, however, is how this approach will be developed. It is certain that any new solutions will be technology-based. It is this factor alone that complicates the true nature of the existing challenge for small and medium sized companies.
Large corporations provide the country with an economic stability they away the ingenuity, opportunity and the entrepreneurship mindset from the society. Smaller businesses are more beneficial for both consumers and business community, but on a local scale, which is slowly turning into a niche market. Large businesses provide the society with lots of jobs, but in return take away the entrepreneurial mind set. They force people to become employees, rather than business owners who could expand their skills or opportunities on a larger scale but are left without a choice.
As I mentioned in the beginning it’s all about adapting yourself to the new environment. Because that’s we do, and that’s how nature works (even in very economical terms). The challenge for small businesses is just another step in evolution and the future looks really exciting to me if not scary to most.
(1490.) I agree with Sheng Xian Ho (1463) that the actions of the Singapore government in trying to increase the population are maybe unjust for the Singapore people. However, I want to show that governments can also have justified reasons for encouraging immigration.
Many western countries, such as my home country Finland, are facing the problem that there is a lot of work that has to be done, but there is no work force in the country to do it. Either the people are overqualified to do it or they simply do not want to do it. More and more of the unwanted work, such as cleaning, is done by the foreign immigrants in the country. I am not implying that immigrants should come and do all the so called shitty jobs we do not want, because cleaning is not, amazingly, the only unwanted work available. At the moment several Finnish municipalities cannot even find doctors to treat their residents. The situation is untenable. These are usually smaller municipalities that are not located in the immediacy of the country’s largest growth centers and hence are not attractive either to their youth that flee to larger cities to study and never come back or even less to any outsiders looking for work. I think in this case it is justified for the government and municipalities to try to lure in foreigners who are willing to do the work, since the domestic work force is not interested even with the generous perks that the municipalities have started to offer.
Also, I want to point out that people immigrate for various reasons (eg. marriage) and in my opinion they should have a right to do so, if they are willing to work and not just benefit from a better social security.
Numerous immigrants cannot find work that matches their original education, because they are not qualified by the regulations of the destination country. Another of the most common reasons for the immigrants to be unable to find work is the (maybe completely new) language they should master in order to practice their original professions. Whether or not a government encourages immigration, it should for everyone’s benefit engage itself in integrating the newcomers carefully into the society.
(1489.) My comment on your blog I referred to the article, which I read in April “Forbes”, where you are talking about Japanese disaster. Now I would like to comment on your new book “Truth, errors and lies”, which I find very interesting and in some parts even controversial.
In your book you argue that the main attributes of globalization are liberalization, integration and interdependence. You say that there are lots of “unity” processes happening in the world. For example when it comes to liberalization we have freedom in setting the prices, we can go freely from business to business (which means that there are no severe barriers exist). When we talk about integration it means, that various markets can be combined into goods or capitals, we can also mention here WLO and ILO and global competition. When it comes to global competition I would put it more as a disadvantage of globalization, as companies are starting to face much greater competition. Smaller companies will lose on it, as they do not have resources to compete on a global scale. And finally interdependence, as the relations between the events that occur, not only economic, but also political and cultural. Development of new technologies, internet access made “interdependence” easy to happen. For example nowadays we have various global trends starting from fashion, technologies and finishing with trends in education and business.
However, you say that still universal measurements are lacking. My point is that I am not really supporting these common measures. I still believe that globalization, as it is, must have some limits. One of the arguments against could be that each country should save its own face, culture, traditions, beliefs and image and globalization makes all these disappear. The countries that have more economic power nowadays dominate the world, for example US or China. Even Ikerd argues that during the time when global community is increasing, more and more people have became ignorant about social, ethical and moral values which are various in defining the group. So the other cultures are getting lost; globalization damages small cultures which are in risk of being wiped out or we can say that there will be a limit of cultural expression and development. I think that countries might become even more violent in order to defend their own culture heritage, so the clashes on a more serious level will be possible. Do you agree on that? Do you think that these types of culture-retaining problems might be a reason for international conflicts? It will be very interesting to hear your opinion.
(1488.) Witam Panie Grzegorzu, jako znawcy i specjalisty od polityki gospodarczej, chciałbym się spytać co Pan sądzi o rozwiązaniach premiera Węgier Viktor Orban, czy cos warto z jego rozwiazan kopiowac czy nie i dlaczego.
Pozdrawiam.
(1487.) In my previous post I have stressed out the problem of the false understanding of the term globalization and the turmoil connected with it. I have also stated that this process is unavoidable and that even though it carries a great number o risks and uncertainties it gives us simultaneously on the other hand even more opportunities. For that reason I have said at the end of the post that we can’t just surrender to the flow of events and not prepare ourselves to the changes ahead . I haven’t however explained how and in which aspects of our even daily life the phenomena of globalization has and is going to bring enormous changes. Therefore in this post I would like to concentrate on the description of advantages (because I personally believe they are more important) of the globalization process for people like us.
The first way that comes to my mind in which globalization has made an impact on our life is that it forced businesses to compete on a global scale. Therefore the free market economy has shifted to a higher gear giving consumers better and cheaper products (at least in most cases). We can also buy products that would have never been possible to buy. In Poland for example my favorite sushi that is becoming more and more popular was not even heard of 10 years ago. Companies (especially those that were state owned during the communist regime like PKP) have to learn how to treat their customers with bigger respect. They have to concentrate on us and above all listen to our needs in a completely new way. For the companies it is of course harder because of the new competition that might even come from the other side of the planet but if we think about it from a broader perspective is it not better? I mean, even if for a manager of such a company his work is harder still in his daily life and for his children the wider range and the better quality combined with lower prices is still advantageous. The consumer is the real winner. Despite the desire from some politicians to protect workers, there are far more consumers than there are workers. Consumers should not be forced to buy over priced goods for example from the U.S.A when we can get the same quality for less if it is made in China. Another aspect that is connected with it is that no longer will businesses be able to corner markets because politicians protect them (often for their own wealth). Protectionism is based on a mentality and a corresponding set of policies that emphasize the opposing interests of nations. Free trade, in contrast, links nations together in peace. There’s an old saying that “when goods cannot cross borders, armies surely will”. Because of the free trade and the interdependence of the domestic markets it will not be in the interest of anyone (except for major market speculators even for which it will become even harder to speculate on the same scale as before) to wage wars, destroy economically a given country or just simply to stir things up. The bigger the globalization process will be the more stabile will the economy and politics be. Of course it will have some disadvantages for example for less educated people in developed countries as they will have to compete with workers from poorer countries that will gladly work longer for less. In the long term I think however that those kinds of disadvantages are not even close to the strengths of the advantages. If I would have to exchange at least part of my income in the name of greater stability (less terrorist attacks or political instability in for example northern African countries) I would gladly agree. As an example I might add that in just two decades from 1981 to 2001, the number of people surviving on $1 or less per day decreased from 1.5 billion to 1.1 billion. Simultaneously, the world population also increased. Thus, the percentage of such people decreased from 40% to 20% in poor or developing countries. Therefore I will defend my point of view that globalization is a positive-sum chance in which the skills and technologies enable to increase the living standards throughout the world. All the countries involved in the free trade are at a profit. If we add to it the reduction of cultural barriers, which increases the global village effect and the increase in the flow of communications that allows the most crucial information to be shared between people worldwide in an instant we should have never though as negatively as most of us have about globalization. Of course as a I will mention again there are threats but nothing good has ever happened from just sitting around and not doing anything. We have to work hard in order for the globalization to bring us a new era for the human kind in which there will still be differences but we will be for the first time in mankind times more as a one instead of many.
(1486.) Wszystkim zainteresowanym mechanizmami rządzącymi globalną wojną o pieniądze polecam książkę chińskiego autora SONG HONGBINGA pt “Wojna o pieniądz”.
Ten chiński analityk finansowy przejrzyście i atrakcyjnie opisuje wojnę prywatnych wielkich banków z państwami świata (z Polską włącznie) o prawo do kontroli emisji waluty poczynając od 1694 roku, kiedy Rothschildowie założyli Bank Anglii, a kończąc na roku 2007 przpowiadając wielkie trzęsienie na rynkach finansowych. Dzisiaj wiemy, że autor się nie mylił.
Dlaczego doszło do wojny secesyjnej w Ameryce i wielu innych, kto finansował przewroty polityczne ( np w Polsce), kto stał za zamachem na Kennedego, kto wspierał finansowo dojście Hitlera do władzy, dlaczego strzelono do Reagana – kula o cm minęła serce, rola Zbigniewa Brzezińskiego, dlaczego szybko rośnie amerykański dług….. i wiele innych pytań i faktów podanych przez autora zmusza czytelnika do głębokiej refleksji.
Skąd się biorą kryzysy finansowe, kto zrabia na inflacji, który to proces autor nazywa “strzyżeniem baranów”, do kogo należy amerykańska Rezerwa Finansowa, dlaczego powstał Międzynarodowy Fundusz Walutowy itd.
Ta książka powinna być lekturą obowiązkową dla wszystkich, a szczególnie licealistów i studentów.
Chociaż czyta się ją jednym tchem, to nasuwające się przy tym refleksje nie są radosne – wręcz przeciwnie.
Pieniądz jest źródłem patologii w skali mikro i makro.
(1485.) To Benjamin.
There are many definitions of culture. One could think it is an academic problem, but in fact the chosen definition has direct impact on government’s cultural policy. Broadly speaking, if one chose to divide culture on high culture and mass culture, as a result government does not support mass culture. This approach is not very popular by now. In fact, most governments support their cultural industries one way or another. Six years ago UNESCO Convention on cultural diversity was voted – it exempted culture from the WTO. So you can support your cultural industries how you bloody like.
In Poland all the years after transformation we were sticking to that elitist, anachronistic definition of culture, with very pitiful results for general consumption. The law on cinematography is an only happy break.
(1484.) I would like to talk about culture and globalization, especially about the economic and demographic aspects. Globalization is defined by a sequence of economic changes. Like we have seen after the last crisis when the world realized how much their national economic system is dependent on the globalization, on the mistakes of a system they didn’t choose. Unfortunately, from my point of view, globalization appears to be a war between cultures in the race of who will be the best. Who has the most competitive culture? United States, China, or maybe India? Of course, the question of the distinction between elite culture and mass culture arises and the point I bring up is the following: to get a massive consumption, a product appreciated by a wide audience, you need to use the cultural references of the consumers. If mass consumption privileges certain culture, this leads to a division among people by eliminating diversity.
And then regarding the demographic phenomenon with the constant growth of international migrations, we realize that it is a confrontation between the West and the rest of the world. Recently, with the Libyan conflict and therefore, with the influx of North African immigrants in the European territory we will see the changes of the Schengen rules and the reinforcement of the tensions between Islamic and Catholic. With so many migrants in Europe, governments will change their policies in terms of social security and taxes which will lead to a feeling of incomprehension and unfairness.
When the migrants reach a western country another problem creates a hostile climate, because facing the lack of work the under market is growing. It will be even more dangerous if the number of migrants will surpass the number of births. It will enhance a feeling of revolt in people wanting to preserve their culture and tradition. Besides, there is a general movement in Europe toward far-right and nationalist political party. And I am pointing other facts about globalization having an influence on culture. We have seen in the past fifty years that globalization means urbanization. People are more individualistic. Does it reduce the quality of life?
For me, Globalization is an upheaval of the culture.
(1483.) Pola do Kazika,
Kaziu, jeśli z wyprzedzeniem chciałbyś wiedzieć o kolejnych spotkaniach z udziałem Pana Profesora, to polecam stronę: http://www.tiger.edu.pl/aktualnosci/main.htm. Znajdziesz tam szegółowe informacje “co, gdzie, kiedy” i nie tylko.
Nowojorska policja zatrzymała szefa Międzynarodowego Funduszu Walutowego Dominika Strausssa-Kahna. Panie Profesorze, czy fakt ten odbije się w jakiś sposób na państwach prowadzących rozmowy z MFW, jak np. Grecji i Portugalii? Czy w funduszu dojdzie do poważniejszych przetasowań kadrowych, a co za tym idzie – zmiany polityki tej instytucji wobec krajów zmagających się z kryzysem?
I najważniejsze – czy Pańskim zdaniem dożyjemy czasów, gdy szefowie wielkich instytucji finansowych zakuwani będą w kajdanki nie tylko z powodu molestowania pokojówki w hotelu, ale także wielomiliardowych przekrętów, zbrodniczej polityki finansowej niszczącej kraje biedne oraz spekulacji na rynkach wpędzających w ubóstwo miliony obywateli tej planety?
(1482.) I am very interesting in the chapter 10 in book about the uncertain future. In the article mentioned the relationship of the politic and science technology, the natural resources problem, Middle East problem, national conflict, globalization and the indispensable economic problems.
Now, it seems that all the problems have the relation with economy and politics. Such as science technology was used for economic development or political deception. In 2009, United Nations Climate Change Conference held in Copenhagen, and it exposed the lie of carbon emission. Western countries used carbon pretense to stress those countries to give up development right which are more than 80% of the world population. And leading China onto the chief defendant, asked China to undertake “leadership responsibilities” to “save humanity”. They used the various patents of Carbon emissions to get lots of interest, at the same time, which can defeat other countries’ manufacturing industry. Through increasing costs to making other countries lose competitiveness. So when China makes the carbon emission to legal system, like that Chinese products will reduce competitive in the world, eventually leading to collapse.
And the Middle East problem is the longest regional hot spot issues since World War II. Because of the important strategic position and strategic resources of Middle East region affects the interests of many countries. From the American tough standpoint in Middle East, that can show the interest is great. From the end of 2010 to the beginning in 2011, Tunisia, Yemen, Egypt and Libya all happened significant political change, and added the old problem between Israeli and Palestinian, almost the entire Middle East is not peace. From the UAE this rich oil country proves the rich natural resources can be taken the strong interest. However, those scarce resources and poor countries face the social problems and Japanese nuclear energy problem that will lead to new energy conflict.
Globalization problem, economic globalization makes countries and regional trade activities disseminate the knowledge of technology repaid, also which helps promoting the progressive realization of economic factors in the global optimization and economic efficiency. Globalization not only brings new opportunities to all countries and regions, but also promotes world peace and stability.
However, globalization also increased the risk of operation of national economies, particularly in developing countries, they need face new challenges in economic sovereignty and economic security. Even in some developed countries, because of using high-tech to form the changes of economic restructure, that made a considerable number of workers and people suffered unemployment. A few countries also took the globalization to force other countries to implement their own values, economic system and social system. If these issues can not be solved, globalization can not develop healthful.
Of course, these problems are only one part, just as the title of chapter said “What Awaits Us in the Near and Distant Future.”
(1481.) Szanowny Panie Profesorze,
chciałabym się dowiedzieć, jak Pań ocenia obecną sytuację finansowo-gospodarczą naszego wschodniego sąsiada czyli Białorusi i jakie są Pańskie prognozy na temat przyszłości tego państwa?
(1480.) The Warsaw Initiative
Panie Profesorze, kto dokładnie będzie odpowiedzialny za Inicjatywę? W czyich rękach leży projekt? Kto zajmie się egzekucją?
Czy jest to może kolejna z szans o której jest głośno tylko na początku?
ps.
I really admire your awerness Profesor!
(1479.) The more and more tangible interdependencies between countries and governments, economical, environmental and political there are less tangible interest of mankind or the needs of all the people on the earth. If globalization comprises a promise of a better world, the promise would entail benefits to mankind. On the other hand, if globalization presents a major danger to the world then it could spell disaster for ordinary people at the end of the day. When all decisions on the global level have trickled down, then the globalization equation concerns the vital interests of the peoples of the earth, humanity and not merely enterprises or governments.
Globalization entails somehow that we also speak of the interest of men and women without classifying them into communities, nations, economies and state with different and often conflicting interests. How then is the interest of mankind to be promoted without any danger for the spread of one culture at the expense of all the other civilization? ‘’There can be no doubt that the continuation of globalization following the existing model is impossible. it will lead us into wilderness, and this would be exceptionally brutal, simply inhuman, in the case of world economy .individuals, or group of people, or whole region may stay in wilderness, but not the whole world.(Kolodko 2011)’’.
Globalization has resulted in an immense movement of people from one continent to another, or from one country to another. It has also spread the idea of universal justice and set of principles that will encompass all people on the earth thus Creating truly universal institutions such as criminal court of justice such as UN Human right charter council of Europe or EU and the African union can identify and protect vital interests of people around the globe without control from the government.
It also leads to the creating of lots of NGO which tends to globally promote the principles in the rule of law. In addition, they have been very active in promoting global awareness of environmental problems and the gradual emergence of one worldwide internet community.
Globalization drives trade and innovation, pushing down consumer prices, be it the basics of food and clothing or the luxuries of cars and computers. But the voracious appetite for energy and other natural resources leads to competition and unease, a global race that threatens stability. Institutions should be in place to shape globalization along with an array of public policy tools the aim is for greater security. Yet the role of the United Nations, the International Monetary Fund, the G20, the World Bank and especially the World Trade Organization should not be underestimated.
(1478.) Witam,
fajnie, że Pan dziś podczas Warszawskich Targów Książki podpisywał Pan swoje dwie rewelacyjne publikacje. Szkoda, że było tak dużo ludzi, że trudno się było do Pana dopchać. Czy jest jeszcze gdzieś zapalanowana promocja Pańskich publikacji?
(1477.) The Warsaw Initiative
Through its forthcoming European Union presidency Poland should inspire an offer for technical assistance to other regions of the world that seek their own development path. By no means do current upheavals and crisis disturbances shatter the need for European integration. Just the opposite; they make it stronger. European integration works and will get through this confusion.
When confronted with globalization, regional integration movements have more chances to succeed in using the benefits resulting from the process and, at the same time, more opportunities to efficiently oppose the threats that emerge. The case of the EU is a distinct example thereof. It is at ease to tackle the challenges while in a group. The processes of regional integrations are neither a contradiction nor brake on globalization, yet merely its vehicle, which may attribute a progressive nature to this epoch-making process.
During my many journeys throughout the world, I face the ever growing interest in the process of European integration, its institutional development and geographical spreading. Whether it is Argentina in MERCOSUR or Senegal in ECOWAS, Mozambique in SADC or Malaysia in ASEAN, Qatar in GCC or Kazakhstan in CIS, Grenada in CARICOM or Nepal in SAARC – political, business and intellectual elites wish to know more on why and how some things succeed and others not. What are the profits of integration for countries that are at a lower level of development? Do they benefit from or rather pay extra for the integration? Where do achievements come from and why do problems occur? What is the mission of the state and international agreements and what is the role of private business relations? What should be subjected to state control and inter-governmental regulation and what should be left to spontaneous market forces? How much interventionism (and how to coordinate it in the supranational, regional scale) and how much laissez-faire? Which institutions (in the behavioral meaning) and what structures (in the organizational meaning) should support the regional integration? Answers to these questions are being sought in Brazil and Indonesia, Nigeria and India, Thailand and Tanzania but also in Russia and Ukraine as well as in China and Vietnam. Who knows them better – well, at least partially – than the countries that are the most experienced in the nuances of European integration and at the same time in the paramount systemic transformation?
There is no use in repeating that the current situation cannot continue, that corruption shouldn’t rage and inequalities deepen, that we can’t accept the fact that over a billion of people live in extreme poverty and so many children go to bed hungry. There is nothing new in saying that the help must not be offered by giving a fish but instead ought to be provided by instructing how to fish and maybe offering a fishing rod. Such assistance should be a well-coordinated, dash and long-term technical consulting and personnel training offered to regional integration groups. All of that instead of another visiting group of experts willing to teach and preach on the salutary role of privatization and the lowest possible taxes. What counts is professional technical consulting based on experience and the new pragmatism. It will not come spontaneously; it must be encouraged, assisted and directed.
Poland has more to offer to the world than just one hundredth of global production and one two-hundredth of its inhabitants. We know how to use our own experience of implementing structural reforms, exercising regional integration to spur growth, establishing democratic institutions, and, last but not least, building of a civil society. Now is the time – and a must – to show initiative in these areas. Where should it emerge from if not the European Union? Given the Polish presidency and our achievements this should be the Warsaw Initiative. All the more so, because nowhere in the world is Poland associated with imperial inclinations, which is still so inevitable in the case of the former colonial and neo-colonial superpowers such as France, Germany, Great Britain, Italy as well as the USA.
I do not claim that Poland has better experts than any other country; it doesn’t. But we do have experienced practitioners. Participation in the Warsaw Initiative is to take place on toutes proportions gardées basis, but it should be offered to the world during our EU presidency and in our capital city. Why? Because Poland has benefitted a lot on European integration. Due to benefits resulting from the establishment of modern market institutions and opening to broad external contacts, cultural, political, and economic, this is a country of relative success. We have grasped many skills we should share, also with the nations of remote countries, on other continents. It is no doubt, however, that the channel of transfer of this unique know-how must be the European Union. Poland must not jump the gun on the one hand, but must not remain at the tail end, on the other. Since we are not able to help other nations financially, it is more natural to help them learn how to help themselves. We may have no money, but we should never run out of initiative. Polish initiative, European project, worldwide gains.
Published at „Let’s Talk Development”, the World Bank blog at https://blogs.worldbank.org/developmenttalk/team/grzegorz-w-kolodko and at “Roubini Global Economics” http://www.roubini.com/author/grzegorz_w__kolodko.
(1476.) “Inicjatywa Warszawska” – tak określiłem projekt, z którym powinna pro publico mundiale bono wystąpić Unia Europejska podczas nadchodzącej polskiej prezydencji. Istota projektu polega na zaoferowaniu szerokiej pomocy technicznej uławiającej procesy regionalnej integracji w mniej rozwiniętych częściach świata.
“Warszawska Inicjatywa” została opublikowana na łamach “POLSKA – TIMES” (13-15 maja 2011) pt. “The Warsaw Initiative” jest zaprezentowany również na opiniotwórczych portalach i blogach Banku Światowego: „Let’s Talk Developmnet” https://blogs.worldbank.org/developmenttalk/team/grzegorz-w-kolodko oraz Profesora Nouriela Roubiniego: „Roubini Global Economics” http://www.roubini.com/author/grzegorz_w__kolodko.
Inicjatywa Warszawska
W szybkim tempie zbliża się krótki okres – semestr zaledwie – kiedy to Polska może mieć relatywnie duże znaczenie na arenie międzynarodowej. Co więcej, możemy zrobić coś pożytecznego nie tylko dla siebie i europejskiego sąsiedztwa, lecz także dla świata. I to w czasach tak niepewnych, że już wydaje się trwać licytacja, kiedy to uderzy kolejna fala kryzysu. Ten semestr to drugie półrocze, gdy po raz pierwszy będziemy sprawować przewodnictwo w Unii Europejskiej, tzw. prezydencję. Jest jeszcze czas, by nie zmarnować tej okazji. Następna – w nieodgadnionym dziś otoczeniu wewnętrznym i zewnętrznym – nadarzy się dopiero w roku 2025.
Europeizacja versus peryferyzacja
Jakże paradoksalnie dla wielu z nas Polska stała się podczas minionego pokolenia krajem peryferyjnym w skali światowej. Nieźle się w tym czasie zeuropeizowaliśmy, dołączając wskutek przemian ustrojowych do głównego nurtu procesu integracji europejskiej, której wyrazem organizacyjnym jest Unia Europejska. Niestety, doszło także do zmarginalizowania ekonomicznej pozycji Polski w świecie. W końcu lat 1980. nasze firmy ze swoimi produktami i usługami były bowiem bardziej obecne w pozaeuropejskich regionach globalnej gospodarki niż współcześnie. To Polacy budowali autostrady na Bliskim Wschodzie i w Północnej Afryce oraz wznosili nowoczesne kompletne obiekty przemysłowe na innych kontynentach, przy okazji także eksportując fachowe usługi w dziedzinach dziś zaliczanych do sektorów opartych na wiedzy, jak chociażby medycyna, informatyka czy agrotechnika, a nawet – o dziwo! – ekonomia.
Ponad połowa obrotów naszego handlu zagranicznego – zasadniczo odmiennie niż w przypadku byłego Związku Radzieckiego, Bułgarii czy Rumunii – dokonywała się z Zachodem i krajami rozwijającymi się, a więc poza obszarem RWPG i Układu Warszawskiego. Obecnie zaś prawie 80 proc. naszego eksportu i importu dokonuje się w ramach Unii Europejskiej, która wytwarza tylko około 20 proc. światowego produktu brutto (licząc według parytetu siły nabywczej), podczas gdy zaledwie jakieś 20 proc. sprzedajemy i kupujemy na całym pozostałym ogromnym obszarze świata, który wytwarza aż 80 proc. planetarnej produkcji. Tak więc – wytwarzając mniej niż 1 procent (dokładnie 0,97 proc.) światowej produkcji i licząc tylko 0,55 proc. ludzkości – jesteśmy dumnym członkiem Unii Europejskiej, ale zarazem peryferiami tego wędrującego świata. Można i warto to zmienić, nie tylko z myślą o własnych korzyściach, lecz również z troską o innych, znajdujących się w dużo gorszej sytuacji.
Integracje regionalne jako wehikuł globalizacji
Polska, korzystając z epizodu swej prezydencji w UE, powinna zainspirować europejską ofertę pomocy technicznej dla innych regionów świata, które poszukują własnego sposobu na rozwój. Obecne turbulencje oraz kryzysowe zaburzenia bynajmniej nie przekreślają potrzeby europejskiej integracji, a wręcz ją galwanizują. Ona się sprawdza i wyjdzie obronną ręką z obecnego zamieszania, a głęboki sens tego historycznego procesu na kontynencie doświadczonym w dziejach rozmaitymi kataklizmami politycznymi znajduje swoje potwierdzenie także w obliczu nieodwracalnej globalizacji.
W konfrontacji z globalizacją – czyli liberalizacją i postępującą wraz z nią integracją dotychczas w dużej mierze w odosobnieniu funkcjonujących gospodarek narodowych w jeden współzależny rynek ogólnoświatowy – regionalne ugrupowania integracyjne mają większe szanse wykorzystania korzyści płynących z tego procesu i większe możliwości skutecznego przeciwstawiania się równocześnie pojawiającym się zagrożeniom. Przykład Unii Europejskiej dowodzi tego wyraziście. Razem łatwiej i raźniej. Procesy regionalnych integracji nie są ani zaprzeczeniem, ani hamulcem globalizacji, tylko jej wehikułem, który przy okazji może nadawać temu epokowemu procesowi postępowy charakter, oddalając nas od zgubnego modelu neoliberalnego kapitalizmu poprzez nasycanie ogólnoświatowej gospodarki treściami właściwymi społecznej gospodarce rynkowej.
Pro publico bono totus mundi
Podróżując nieustannie po świecie, spotykam się bez mała wszędzie z rosnącym zainteresowaniem procesem integracji europejskiej – jej instytucjonalnym pogłębianiem i geograficznym poszerzaniem. Obojętnie czy jest to Argentyna w MERCOSUR, czy Senegal w ECOWAS, Mozambik w SADC czy Nepal w SAARC, Malezja w ASEAN czy Katar w CCASG, Kazachstan w WNP czy Grenada w CARICOM, we wszystkich tych krajach elity polityczne, intelektualne i biznesowe chcą wiedzieć więcej, co i dlaczego się udaje, a co i dlaczego nie. Jakie pożytki z integracji mają kraje mniej zaawansowane w rozwoju? Czerpią korzyści czy dopłacają do tego interesu? Skąd i jak biorą się osiągnięcia, jak i dlaczego rodzą się problemy? Jaka w tym rola państwa i porozumień międzyrządowych, a jaka partnerskich stosunków biznesowych? Co trzeba poddać kontroli państwa i regionalnej quasi-rządowej regulacji, a co pozostawić spontanicznym siłom rynkowym? Ile interwencjonizmu (i jak go koordynować w ponadnarodowej, regionalnej skali), ile leseferyzmu? Jakie instytucje (w znaczeniu behawioralnym) i jakie struktury (w znaczeniu organizacyjnym) powinny wspomagać regionalną integrację? Na te pytania poszukuje się odpowiedzi w Brazylii i Indonezji, w Nigerii i Indiach, w Tajlandii i Tanzanii, w Rosji i na Ukrainie.
Już nie ma co powtarzać, że tak dalej być nie może, by szalała korupcja i narastały nierówności, a miliard ludzi żył w nędzy i dzieci chodziły głodne spać i że nie należy im pomagać, dając rybę, lecz trzeba nauczać, jak łowić ryby i, jeśli już coś dawać, to wędkę. Taką wędką właśnie powinno być dobrze skoordynowane, długofalowe i zaoferowane z rozmachem za pośrednictwem regionalnych ugrupowań integracyjnych doradztwo techniczne i kształcenie kadr. Nie kolejne wycieczki ekspertów, skłonnych wygłaszać kazania na temat zbawiennej roli totalnej prywatyzacji, „małego państwa” i jak najmniejszych podatków, lecz profesjonalne doradztwo techniczne, sensownie ustrukturyzowane, w oparciu o najlepszą wiedzę z zakresu neoinstytucjonalnej ekonomii rozwoju i nowego pragmatyzmu. Trzeba także na koszt krajów zamożniejszych (w Polsce też) kształcić na poziomie wyższym następną generację zawodowych elit, miast marnować czas na kreślenie iluzji o samoczynnie nadchodzącym złotym wieku „emerging markets”. Samoczynnie to przychodzą głównie problemy…
Nie twierdzę bynajmniej, że Polska ma lepszych fachowców niż inne kraje, bo nie ma. Jednakże doświadczonych praktyków i sprawdzonych teoretyków nam nie brakuje. W realizacji Warszawskiej Inicjatywy mamy uczestniczyć toutes proportions gardées, ale może i powinna ona zostać zaproponowana światu z naszej inspiracji, podczas naszej prezydencji, w naszej stolicy. Dlaczego? Ano dlatego, że Polska szczególnie wiele na procesie regionalnej integracji skorzystała. Przede wszystkim wskutek korzyści płynących z towarzyszącej jej budowy nowoczesnych instytucji rynkowych i otwarcia na szerokie kontakty zewnętrzne: kulturowe, polityczne, ekonomiczne. Jako kraj względnego sukcesu mamy wiele doświadczeń, którymi powinniśmy być gotowi się podzielić. Także ze społeczeństwami z odległych krajów, z innych kontynentów.
Oczywiste jest przy tym, że kanałem transferu jedynego w swoim rodzaju know-how musi być Unia Europejska. My nie mamy wychodzić przed orkiestrę, ale też nie mamy się co dalej wlec za nią gdzieś na końcu. Zapoczątkowanie tego rodzaju projektu europejskiego służyć może nie tylko narodom wciąż szukającym swojej drogi w lepszą przyszłość, lecz przyczyniłoby się także do ogromnego podniesienia prestiżu Polski w świecie. A to korzyść pod każdym względem, zwłaszcza że rosnące zainteresowanie naszą prowincją z czasem stawałoby się dodatkowym czynnikiem rodzimego rozwoju społeczno-gospodarczego.
Polska inicjatywa, europejski projekt, światowe korzyści
Na polu międzynarodowym trudno teraz o większy błąd polityczny niż próba wykorzystania króciutkiego okresu formalnej prezydencji w celu wyłudzenia jakichś dodatkowych środków finansowych z trzeszczącej i tak w szwach kasy Unii Europejskiej czy też próżne usiłowania zmierzające do zaspokojenia megalomańskich ciągot do uzyskania bardziej znaczącej niż jest to naprawdę pozycji geopolitycznej. Akurat jej poprawa dokonać może się wskutek Inicjatywy Warszawskiej, a nie nacisków na największe i najpotężniejsze ekonomicznie państwa UE, by zechciały uznać, że jesteśmy jednym z nich. Nie jesteśmy. Nie może też prezydencja przeciec nam przez palce poprzez przyzwolenie na instrumentalne potraktowanie przez czołowe państwa UE, które prowadzą własną grę zarówno kontynentalną, jak i globalną.
Mamy coś więcej do zaoferowania światu niż jedna setna jego produkcji i jedna dwusetna jego mieszkańców. Własne doświadczenie z dokonywania strukturalnych reform gospodarczych i wykorzystywania integracji regionalnej dla rozwoju, z tworzenia instytucji demokratycznych oraz budowy społeczeństwa obywatelskiego. Teraz można – i trzeba – wyjść na tych obszarach z inicjatywą. Skąd ma ona wyjść, jeśli nie z Unii Europejskiej? By jednak tak się stało, nie ma co czekać na kolejne spiritus movens a to prezydenta Francji, a to kanclerz Niemiec, a to premiera Wielkiej Brytanii.
To powinna być Inicjatywa Warszawska, The Warsaw Initiative. Tym bardziej, że Polska nikomu nigdzie nie kojarzy się z imperialnym zapędami, od których to konotacji jeszcze przez dekady, jeśli nie zawsze, nie uda się uciec dawnym kolonialnym i neokolonialnym mocarstwom Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, a także Stanom Zjednoczonym. Jeśli inicjatywa ta będzie sensownie zgłoszona i dobrze poprowadzona, to na pewno zapisze się w pamięci naszych bliższych i dalszych sąsiadów lepiej niż Układ Warszawski. Skoro nie możemy innym narodom pomóc materialnie, to tym bardziej trzeba im pomagać tak, aby sami szybciej nauczyli się, jak sobie pomagać. Pieniędzy nie mamy, ale inicjatywy nam zabraknąć nie powinno. Polska inicjatywa, europejski projekt, światowe skutki.
Wszystko ma swój czas. Kiedyś kryteria z Maastricht, później proces boloński, traktat ateński, układ z Nicei. A teraz Inicjatywa Warszawska.
(1475.) Dzień dobry Panie Grzegorzu.
Mam kila pytań do Pana a możne ktoś z czytelników bloga będzie umiał odpowiedzieć.
Nurtuje mnie problem neoliberalizmu, nadal nie rozumie jak to się stało ze ta ideologia zwyciężyła.
Znamy dobrze zbrodnie neoliberalizmu na świecie. Np. dobre podsumowanie jest w filmie dokumentalnym “Doktryna szoku”.
Ale ja bym chciał znać Pana opinie, kto stał w cieniu ( znamy aktorów tej ideologii od Fridmana po Bushów, Pinochetów, itp.) albo inaczej jaka organizacja jest na tyle potężna ze mogła wpływać na bieg historii. Czy ma Pan jakąś w tej kwesii hipoteze.
A po drugie – miło byłoby gdyby wrócił Pan do polityki na stanowisko ministra finansów w rządzie większościowym i zrobił porządek w tym “chlewie”.
(1474.) THE ECONOMIST
May 12th 2011
http://www.economist.com/node/18679417?story_id=18679417
Poland’s lesson for Greece
When pondering the Greek debt crisis you were right to suggest that “the economics point to…a steep write-down as part of a broader package of reforms” (Economics focus, April 23rd). Yet I am not sure why you drew an analogy with Uruguay in 2003? A better example would be the case study of restructuring Poland’s non-performing foreign debt.
As finance minister I signed in 1994 a pragmatic accord with the London Club. It was not easy to strike the deal, but it did work. Half of the outstanding debt was written off and paved the way for the smooth service of the remaining obligations. This came with very tough conditions and enforced far-reaching structural reforms.
The difference is that in the case of Greece it is not only the matter of outstanding foreign debt, but forthcoming domestic insolvency, too. Hopefully our Greek friends have learnt by now that the inescapable invoice has already arrived.
Professor Grzegorz Kolodko
Kozminski University
Warsaw
(1473.) witam ponownie Pana Profesora i Uczestników Forum
po zamieszczonym przeze mnie poście na blogu otrzymałem Pańską odpowiedź i czuję obecnie się w obowiązku podzielić uwagami szczegółowymi w temacie Wędrującego Świata. Dwa pierwsze rozdziały wydają się ważne , gdyż mając je na względzie należy pokonywać stronice Pańskiej pracy. Są one manifestem metodologicznym , dającym pogląd na temat punktu widzenia autora . Z nich dowiadujemy się , niekiedy nie wprost , co autor sądzi , a wiec jak jest posadowiony, w temacie przedmiotu i metody ekonomii. Zacznę od metody , bo wydaje mi się , że to właśnie ona wyznaczyła obszar definicji przedmiotu.
“Rzeczy dzieją się tak, jak się dzieją , ponieważ wiele rzeczy dzieje się naraz”. To jest stwierdzenie prawdziwe opisujące nasza rzeczywistość,pełną zdarzeń i zjawisk , nad którymi staramy się zapanować. Tak zdefiniowane pole badań, a wiec materii , z którą mamy styczność bezpośrednio, czyli ją doświadczamy, obserwujemy ,poddajemy poznawczemu rozbiorowi , to zbiór faktów. Całokształt faktów tworzących rzeczywistość stanowi obiekt badań. ” Otóż w realnym procesie rozwoju( albo zastoju) zmiany ( albo ich brak) przebiegają tak , a nie inaczej ( a zawsze trzeba je naukowo zbadać , pojąć i zinterpretować, niekiedy wartościować i zhierarchizować), ponieważ procesy te uwarunkowane są całą skomplikowaną wiązką innych zdarzeń, zjawisk i ciągów wypadków…”. Poddajemy je ,fakty, naukowemu osądowi, ustalamy relacje je łączące , spajamy w prawidłowości a te z kolei staną się budulcem teorii, wyjaśniającej najgłębsze zależności łączące fakty, służące zrozumieniu i świadomemu kształtowaniu rzeczywistości. Zajmując się faktami odrzuca Pan całą metafizykę ( dziedzinę nie poddającą się empirii ), co jest zrozumiałe, jak również”świat ” rzeczy samych w sobie . A ten ostatni przecież istnieje, tyle tylko ,że jest nam bezpośrednio niedostępny. Ukryty pod powłoką faktów ,będących przejawem jego istnienia, pozwala się poznać jako różny od nich, tak jak różna jest treść procesu od jego formy. No bo jak zaprzeczyć istnieniu np wartości rzeczy , nie podobna, a dotknąć jej czy zważyć nie sposób. Badać możemy cenę, popyt i podaż, określając koszty wytworzenia i odkryć związki między nimi metodami ścisłymi, znaczy obliczyć,oszacować zmierzyć to co jest rzeczywiste, nadające się do odkrycia. Z tym tylko że w układzie “faktów” wszystko zależy od wszystkiego, tak wiec popyt od podaży , cena od popytu, a popyt od ceny i tak dalej co gmatwa obraz. Komplikacja odmiennego natomiast podejścia polega na tym, że sam aparat pojęciowy, którym się w badaniu posiłkujemy, nie jest tym, co staramy się odnaleźć w rzeczywistości. Jest to możliwe tylko w przypadku,w którym pojmujemy poznanie jako “stawanie się nowego”, jako zabieg praktyczny, który nie odkrywa swojego obiektu badań , lecz go powołuje . W tym sensie to, czego szukamy, nie znajduje się tam jako coś zastanego ,nie czeka na ujawnienie jako fakt istniejący , lecz jest efektem zabiegu myślowego,celowego działania. A tak pozyskane pojęcia i procesy w swej czystej postaci, obdarte z osadu nagromadzonych na nich faktów, mają swoją wewnętrzną logikę i wykazują cechę ruchu pozwalającą na skuteczne przewidywanie generalnych tendencji. Dla przykładu, trapiące nas kryzysy finansowe związane z nadmiernym deficytem wewnętrznym są , moim zdaniem, następstwem “kryzysu pieniądza”, jako takiego,a nie błędów polityki gospodarczej . Logika ewolucji pieniądza , w ramach konkretnych stosunków społecznych implikuje dług publiczny, przy innych stosunkach ów dług nie zaistnieje. Wieloletnie praktyki zadłużania się wszystkich praktycznie krajów, nie można traktować jako błąd , spisek czy efekt niezrozumienia rzeczy lecz należy uznać za prawidłowość, wręcz konieczność . To co polityczne w tym temacie to namolne nagabywanie na ograniczanie i spłacanie długów , straszenie konsekwencjami zadłużenia , choć na pierwszy rzut oka widać ,że takiego zadłużenia spłacić się nie da.
Zapewne konsekwencją Pańskiego stanowiska jest chęć wyśledzenia i poznania wszelkich zależności miedzy zjawiskami, zależności o charakterze przyczynowo-skutkowym i oddziaływań zwrotnych, jak również rozciągnięcie obszaru badań na wszystkie aspekty naszej aktywności ( trzy wymiary geograficzny, historyczny i interdyscyplinarny). Zadanie wręcz niemożliwe ale przybliżające nas ” do wydobycia na powierzchnie istoty rzeczy “. Ale proces dziejowy to , moim zdaniem , więcej niż ciąg zdarzeń powiązanych skutkiem i przyczyna. Nosi on cechę wewnętrznej siły , samonapędzającej i przekraczającej przeszkody na swojej drodze,dzięki dialektycznemu charakterowi zaklętemu w procesach społecznych. W Pańskim ujęciu celem naukowego badania jest rozpracowanie zależności i wykorzystanie ich dla aktywnego kształtowania przyszłości, owe często podkreślane w pracy pragmatyczne oblicze ekonomii. Pisze Pan o tym wprost ” Ekonomię pojmuję jako naukę , która nie tylko objaśnia działanie mechanizmów rządzących procesami gospodarczymi – produkcją i konsumpcją,oszczędzaniem i inwestowaniem, kupowaniem i sprzedawaniem, ruchem strumieni i zasobów – oraz społeczne interakcje zachodzące podczas tych procesów, ale tez służy za podstawę formułowania i realizowania skutecznych strategii długofalowego rozwoju.” Owe procesy nie są autonomiczne względem ludzi, to ludzka aktywność powołuje je do życia a stosunki społeczne w jakich się owa aktywność dokonuje nadają konkretny( zróżnicowany (czasowo i przestrzennie) charakter przebiegowi tych procesów. Badanie stosunków łączących członków społeczeństwa w procesie produkcji , wymiany, podziału i konsumpcji powinno stanowić treść ekonomii. To owe stosunki, ich charakter wyznaczają konieczny zakres zjawisk ekonomicznych, jawiących się nam jako fakty, choć nie ulega wątpliwości ,że i oddziaływanie zwrotne ma tu miejsce. Dlatego też w procesie globalizacji , “uświatowieniu” nie podlegają jedynie gospodarka i rynek a przede wszystkim stosunki społeczne zawleczone we wszystkie zakątki globu , dzięki technicznym i politycznym( w tym militarnym) możliwościom ich rozprzestrzenienia się, wyznaczając ich charakter ( stosunków ) w proporcji do zastanego stopnia rozwoju. I tam gdzie znajdą ekonomiczne i polityczne warunki rozwoju zagnieżdżą się i rozwiną wedle swojej logiki, zawłaszczając coraz większe obszary i dziedziny życia. Przeżyliśmy to na własnej skórze, 20 lat temu , proces widoczny był niemalże jak w warunkach laboratoryjnych. I to co dokonało się i jest najbardziej widoczne to przede wszystkim zmiana charakteru stosunków społecznych przebiegająca równolegle ze zmianami w sferze materialnej.
Pańskie “pozytywistyczne” stanowisko w kwestii metodologicznej, znajduje wyraz w koincydencji teorii rozwoju. Poddaje Pan krytyce uniwersalistyczne teorie wzrostu jako zbyt abstrakcyjne, ogólnikowe , a tym samym ” mało przydatne do opisu i kształtowania rzeczywistości” . Nie sposób się nie zgodzić, przy czym należy dodać ,że ich nieprzydatność zasadza się również na niedostatku logicznym . Pewne procesy gospodarcze np cykl koniunkturalny,rozpatrywane na wysokim szczeblu abstrakcji, sprowadzają się do np. schematów reprodukcji a te w swojej istotnościowej warstwie nie zawierają momentu wskazującego zakłócenie przebiegu procesu gospodarowania , bo właśnie zostały celowo , dla jasności wywodu , pewnych elementów pozbawione,które to elementy w realnej gospodarce występują i za przyczyną których, doświadczamy fluktuacji aktywności. Dotyczy to również a może przede wszystkim zagadnień wzrostu i rozwoju. Stąd Pański punkt widzenia , ogarniający interdyscyplinarnie, w układzie przestrzennym i w aspekcie historycznym, całokształt zjawisk jest słuszny zarówno w warstwie koncepcyjnej jak i praktycznej. To co szczególnie nowatorskie to przesunięcie ciężaru analizy z samych czynników wzrostu na koincydencje tychże co nadaje dynamiki całości koncepcji, poprzez wskazanie siły sprawczej. Z powyższego wynika wprost zalecenie dla praktyki gospodarczej , że tworzenie strategii rozwojowych poszczególnych krajów lub obszarów musi mieć indywidualny ,dopasowany do ich potrzeb i możliwości, charakter . Prawdziwość powyższej konkluzji została w Pańskiej pracy bez wątpienia dowiedziona. Natomiast to czego nieobecność lub niedostateczną obecność zauważam , to refleksji nad relacjami społecznymi , ich antagonistycznym charakterem w kapitalizmie i wpływem na całokształt procesu społeczno -gospodarczego.Takie”odhumanizowanie” koncepcji nadaje jej walor modelu operacyjnego,ale i zbyt uniwersalnego więc zawieszonego w próżni, pozbawionego istotnego czynnika kształtującego osadzenie w realiach a tym samym przydatność praktyczną.
Na zakończenie przytoczę słowa znanego polskiego ekonomisty, które to dobrze wpisują się w przedmiot Pańskich dociekań :
” nie ma nic bardziej praktycznego jak dobra teoria”
pozdrawiam
redjack
(1472.) Nie, nie zamierzam angażować się politycznie, a już na pewno nie w kampanię wyborczą (która przecież już trwa). Niewykluczone natomiast, że w ważkich sprawach społeczno-gospodarczych prezentował będę – podobnie jak dotychczas – swoje stanowisko i autorskie koncepcje postępowych i prorozwojowych działań, które mogą być odbierane jako aktywność polityczna. W polityce swoje już zrobiłem. To nie ja szukam polityki. To ona szuka mnie.
(1471.) Czy zaangażuje się Pan Profesor- w jakiejkolwiek mierze- w jesienną kampanię wyborczą czy to Sojuszu Lewicy Demokratycznej, czy przynajmniej niektórzych członków tej partii?
Z wyrazami szacunku.
(1470.) Niezależność banku centralnego Norwegii jest ograniczona w porównaniu do całkowitej niezależności w Polsce. Z wiadomymi skutkami. Wystarczy porównać efektywność i społeczny wymiar gospodarowania rezerwami finansowymi państwa, która w przypadku Norwegii jest wręcz wzorowa i godna naśladowania.
Co zaś tyczy się decyzji o podniesieniu stopy procentowej przez NBP, to moja opinia jest dokładnie taka sama, jak w przypadku podobnej decyzji sprzed kwartału. Są to decyzje błędne (zob. mój wpis 1149, 15.II.2011, a także rozwinięta wokół tego zagadnienia dyskusja w sąsiednich wpisach).
(1469.) The World Bank blog “Let’s Talk Development” (http://blogs.worldbank.org/developmenttalk/the-warsaw-initiative) and the Roubini Global Economics portal (http://www.roubini.com/globalmacro-monitor/260939/the_warsaw_initiative) publish “The Warsaw Initiative”, in which I’m outlining my project of systemic and long lasting assistance for developing countries. This initiative should be launched during forthcoming Poland’s presidency in the European Union.
(1468.) Witam,
Szanowny Panie Profesorze, zwracam się do Pana z następującym pytaniem które mnie nurtuje od jakiegoś już czasu. Mianowicie czy bank centralny Norwegii czyli Norges Bank jest niezależny (tak jak chociażby NBP) względem rządu czy też nie, bo znalazłem sprzeczne informacje na ten temat. Z góry dziękuję i pozdrawiam.
(1467.) Witam,
Panie Profesorze jak Pan ocenia dzisiejszą decyzję RPP o podniesieniu stóp procentowych o 25 punktów bazowych?
Czy nie jest to trochę zbyt pochopna decyzja?
(1466.) Wywiad dla TVN CNBC dostępny jest pod linkiem http://www.tvn24.pl/9254585,0,0,1,1,kleszcze-dlugu,tvn_cnbc.html
(1465.) Witam
Ma ktoś link do ostatniego wywiadu prof. Kołodko w TVN CNBC bo nie mam tej telewizji dla spekulantów.
(1464.) In your book, you argue that globalization spontaneously liberates the world. It is clear that capital has a choice (I agree with you that labour still doesn’t – especially with the recent Schengen zone developments), and is not restricted by nation-state borders. Spontaneously? Sure, it’s a lot cheaper to create the new New York City eco-friendly taxis in Spain, or for Apple to set up the iPad 2 manufacturing facilities in China where the labour costs 1/30th of its price in America. This brings certainly a higher margin to the companies, and improves the situation on the job markets of Spain or China. But what about the losers? The 14 million unemployed in USA, the 9% of the working population looking for a job. Certainly you have many times made it clear that there are losers and winners in the process of globalization. But wouldn’t the spontaneous step now be protectionist measures for the American worker?
Yes, America is the mother of neo-liberalism (the same neo-liberalism which you later rightly criticize for its selfish features which lead to imbalanced societies) prude capitalism and free market economy. To support the fact, if we sort countries by the Gini coefficient as you have later on in the book, the inequalities in different countries show up clearly. But isn’t the conventional and hypothetical goal of the government to improve the living standards, well-being and happiness of its citizens equally?
The clear positive correlation between job opportunity and happiness has been proved, and the clear lack of an opportunity to work is making the US proletariat unhappier than ever. The socialist approach of creating jobs and dinosaur SOEs which had no real goal or role in the economy and served just for the sake of giving people jobs is proven to be wrong. However laying off people in USA and exploiting the difference in PPP, exchange rate difference, and overall living standard and income difference which exists between USA and China is surely good for the big enterprises who provide their American consumers with low-cost and high-profit margin products made in China. But once again, what is to happen with the immobile American labour?
Globalization liberates? You claim that globalization integrates all key factors of the economy into a single global interdependent market. A clear example of this claim is the on-going expansion of the European Union, and within the framework the introduction of a single currency, the Euro. Apart from the two statements being contradictory (interdependence and liberty – as if you said a married man has more options than a single man), the on-going case of Greece shows how adopting a common currency may lead to a deadlock from the aspect of resolving economic problems of a country. It is clear that Germany and in this extreme example Greece are countries with completely different economies (among all the other obvious differences which can’t be neglected), and that Greece has lost all its autonomy in creating a working monetary policy-based solution for the current crisis.
(1463.) To certain extent, I would have to disagree with the statement “people have a right to move wherever it chooses, without restrictions” and support the idea of “Globalization will remain limited and flawed as long as restrictions are applied and people are not allowed to live and seek work wherever they like”. I will be sharing on how Singapore government tackles one of the Twelve Great Issues for the Future, Demographic processes and human migration.
Singapore government has been trying to increase the population of the country because our birth rate is low at 1.07. Every year, the Ministry of Education will send officials to China, India, Malaysia, Vietnam and other countries in the Southeast Asia to attract their brightest college students to pursue their tertiary education in Singapore. As a result, almost half of the student population in our public Universities are occupied by the foreigners. To make the situation worse, foreign students are given generous living allowances to study in Singapore with their tuition fees completely paid for by Singapore taxpayers while most of the local undergraduates have to take credit from the banks or work part-time to support themselves. The foreign scholarship holders are also guaranteed a well-paying job after finishing their studies. They are given Permanent Residents within half a year on starting work with subsequent invitations to become Singapore citizens. Such measure launched by the government did not fully achieve its purpose because some of these foreign students broke the bond after completing their studies and returned to their countries.
The government also implemented the Employment Pass Eligibility Certificate (EPECD) to allow foreign graduates mainly from China and India who met the requirements to stay in Singapore for up to one year to facilitate their job search in the country even without passing a mandatory English proficiency test like IELTS. In most of the countries in the world, foreign workers are only employed strictly in sectors shunned by the locals and they should have absolutely no business in positions which can be easily filled by the locals. However, Singapore government seems to neglect this. As a result of the sudden influx of foreigners who are willing to accept lower than market-rate wages, Singaporeans find it even harder to find jobs as it is impossible to expect cost-conscious employers to recruit more expensive Singapore graduates.
I personally do not agree how Singapore government reacts to the country’s demographic processes. If this goes on, it will only create more unsatisfied citizens. Such result can be seen in the recent General Election that took place in Singapore.