Blog jest częścią NAWIGATORA do mojej książki Wędrujący świat www.wedrujacyswiat.pl. Jej Czytelnicy mogą tutaj kontynuować frapującą i nigdy niekończącą się debatę na temat światowej społeczności, globalnej gospodarki i ludzkich losów, a także naszego miejsca i własnych perspektyw w tym wędrującym świecie.
Tutaj można przeczytać wszystkie wpisy prof. Grzegorza W. Kołodko.
Zapraszam do dyskusji!
Blog is a part of NAVIGATOR to my book Truth, Errors and Lies. Politics and Economics in a Volatile World www.volatileworld.net. The readers can continue here the fascinating, never-ending debate about the world’s society, global economy and human fate. It inspires one to reflect also on one’s own place in the world on the move and one’s own prospects. In this way the user can exchange ideas with the author and other interested readers.
Here you can download archive of all posts professor G. W. Kołodko.
You are invited to join our debate!
(1311.) Panie Profesorze,
Operacja Świt Odysei jest prowadzona już kilkanaście dni. Czy sądzi Pan Profesor, że Polska ma jakiś interes ekonomiczny w zaangażowaniu się w te operacje? Bo jak na razie należymy do bloku popierającego niemieckie stanowisko.
(1310.) Panie Profesorze,
Nawiązując do wczorajszej debaty w Sejmie dotyczącej odwołania Ministra Rostowskiego. Chciałabym się dowiedzieć czy zgadza się Pan z zarzutem opozycji, że to w wyniku “nic nie robienia” Ministra doszło do tak dużego wzrostu cen?
PO argumentuje np.że cukier zdrożał w związku z sytuacją w Libii?
(1309.) Now you can watch the interview (16:38) on the most important issues: the volatile world, course of civilization, aftermath of global economics crisis, the Arab countries awakening, lessons from post-socialist transformation, the American foreign policies and the ways the Obama administration deals with financial crisis. I’m talking also about the feedback between the politics and economics, and the meaning of culture for economic performance and development, especially about the changing values in this changing world. And, last but not least, about the peace and war.
The interview was given to the Institute for Cultural Diplomacy in Berlin during the recent Berlin International Economics Congress and is available at http://www.culturaldiplomacy.org/index.php?the-berlin-international-economics-congress-interviews . Be sure to share it with everybody interested in these issues.
(1308.) Panie Profesorze!
Po ostatnich wydarzeniach w Japonii wrócił w Polsce tematy budowy elektrowni jądrowych. Jaki jest Pański punkt widzenia w tej sprawie? Jedna elektrownia ma kosztować ok. 110 mld złotych, a zaspokoi jedynie ok 4 proc. zapotrzebowania kraju na energię. Jaki jest więc ekonomiczny sens budowy takich elektrowni (na początek mają powstać w Polsce dwie)? Czy nie lepiej skupić się na modernizowaniu elektrowni węglowych, tak, by zużywały coraz mniej węgla i emitowały coraz mniej CO2 do atmosfery? Albo na modernizacji sieci przesyłowych (tracimy tu ok. 40 proc. energii)? Ewentualnie na poszukiwaniu innych metod wytwarzania energii (np. podziemne gazowanie węgla)? Co dla Pana – ekonomisty – wydaje się bardziej racjonalne?
(1307.) Witam wszystkich.
Chciałem poinformować ,ze kto nie zdążył obejrzeć filmu ” Inside Job ” o kulisach kryzysu ekonomicznego w kinach to możne obejrzeć film na moim chomiku.
Zapraszam.
Posiadam już wersje z lektorem polskim.
http://chomikuj.pl/Piasek125/Filmy+dokumentalne/Gospodarka+-+Ekomomia
(1306.) Dear Prof we are talking about Globalization a which is trend whats is the international community doing in country like Congo,Ivory Coast. millions of life have been lost in those country for many years. and no help for them. why much interest in Libya?
(1305.) Nawiązując do komentarzy Irki (1303), Magdy (1288 i 1301) proponuję uważnie przeczytać artykuły zamieszczone w Tygodniku “PRZEGLĄD”- dostępne także na stronach internetowych:
http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/leokadia-oreziak-jak-wprowadzono-polsce-ofe
http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/kto-stoi-za-ofe
Refleksje nasuwają się same!
(1304.) Panie Profesorze. Przeczytałem polecaną przez Pana książkę S. Hongbinga, gdzie trafiłem na taki oto fragment. W sposób lakoniczny podano technologię rozgrabienia państwa. Czy to jeszcze ekonomia , czy brutalna agresja bankierów. Pozdrawiam
Song Hongbing
WOJNA O PIENIĄDZ
W procesie upadku krajów socjalistycznych w Europie Wschodniej Soros odegrał trudną do oszacowania rolę. W Polsce fundusz Sorosa istotnie przyczynił się do przejęcia władzy przez związek zawodowy Solidarność, a także wpływał na trzech kolejnych polskich prezydentów. Soros, wraz z profesorem Harvardu Jeffreyem Sachsem, a także poprzednim prezesem Rezerwy Federalnej Paulem Volckerem, wiceprezesem Citibanku Anno Rudingiem, wspólnie przyrządzili lekarstwo – „terapię wstrząsową”, którą zaaplikowali polskiej gospodarce.
Dokonywanie korekty w strukturze branż przemysłowych jest równoznaczne z przeprowadzaniem rozległej operacji na makroekonomicznym porządku gospodarczym, ale symultaniczne, celowe duszenie polityki monetarnej oznacza odmowę podania pacjentowi krwi zaraz po przeprowadzonej operacji. W takiej sytuacji końcowym efektem jest całkowita dezintegracja gospodarcza, ostra recesja w sektorze wytwórczym, bezpośredni spadek poziomu życia. Przemysł upada, firmy są zamykane bądź bankrutują. Rzesza ludzi traci pracę, pojawiają się nagłe wstrząsy i konflikty społeczne. Wówczas międzynarodowi bankierzy, za pomocą planu „zamiana długów na udziały” podczas wielkiej wyprzedaży po zredukowanych cenach, przypominającej kaszel krwią chorej gospodarki, swobodnie dokonują zakupów najważniejszych aktywów danego kraju.
Polska, Węgry, Rosja i Ukraina – wszystkie te państwa kolejno dotknęła utrata własnego majątku, co doprowadziło do tego, że od dwóch dekad ich gospodarki wciąż nie mogą odzyskać sił….
W takiej sytuacji mamy do czynienia z pierwszym w dziejach przypadkiem, w którym grupa dość silnych państw stała się ofiarą zorganizowanego rabunku.
Takie niszczenie ludzi i krajów za pomocą wyrafinowanych bezkrwawych metod jest niewątpliwie najmocniejszym punktem strategii Sorosa. Ilustruje to prostą prawdę, że najskuteczniejszym sposobem unicestwienia danego kraju jest wprowadzenie w nim zamętu..
(1303.) Magda, oczywiście Szeregowy, jak to wojak, poszedł w zaparte i nie zauważył, że twoje pierwsze pytanie było pytaniem retorycznym. Dlatego ustosunkowuję się tylko do drugiego.
1. Dlaczego Balcerowicz krytykuje rząd? Nie znam podszewki, ale przemawia do mnie chronologia: Belka dostał nominację na szefa NBP, a w miesiąc później Balcerowicz zaczął pyszczyć.
2. Dlaczego SLD nie protestuje przeciwko temu panu? Jest kilka przyczyn, ale najważniejsze są dwie:
a) krytyka ze strony SLD mogłaby mu przywrócić aurę człowieka, który wprowadzał kapitalizm w Polsce;
b) wyszłoby na to, że SLD broni rządu, a opozycja zazwyczaj tego nie robi.
(1302.) Under the title “Lessons of the past” the weekly “Warsaw Business Journal” (March 21-27, p. 8-9) has published the interview in which I look at the situation in North Africa and the Middle East in light of Poland’s own political and economic transformation. Here http://tiger.edu.pl/aktualnosci/2011/03/Warsaw_Business_Review_21-27_March_2011.pdf you can read it.
(1301.) Szeregowy
Ja pytałam, czy rzeczywiście za spadek wzrotku PKB i gigantyczny wzrost bezrobocia w latach 1997-2001 odpowiada L. Balcerowicz. I dlaczego skoro jest to oczywiste, praktycznie nikt nie protestuje przeciwko obecności tego człowieka w mediach, przeciwko lansowaniu go wręcz na głównego recenzenta poczynań rządu.
Pozdrawiam
(1300.) At last a very good news! According to BBC, “The number of tigers in India’s wild has gone up by 20%, according to the latest tiger census, which has surveyed the whole of India for the first time. The census puts the population of the big cat at 1,706. There were 1,411 tigers at the last count in 2007.” (http://www.bbc.co.uk/news/world-south-asia-12877560) This is indeed a great news, the more so for somebody who’s the Director of TIGER — Transformation, Integration and Globalization Economic Research http://www.tiger.edu.pl :)
(1299.) Magda, czy ty naprawdę nie wiesz, iż to „L.Balcerowicz jest odpowiedzialny za drastyczny spadek tempa wzrostu PKB i gigantyczny wzrost bezrobocia” w latach 1998-2001 i tylko tak prowokujesz tym pytaniem (post 1228). A kto? Krasnoludki? Przecież to właśnie ten neoliberalny guru „schładzał” gospodarkę i zdołował ją do prawie zera z 7,5procentowego wzrostu, do którego wcześniej doprowadził prof. Kołodko wyciągając Polskę z zapaści szokowej – pożal się Boże! – „terapii”. Potem znowu rządy lewicy, z Kołodką doprowadziły do szybkiego wzrostu. A Balcerowicz za pierwszym razem zafundował nam 3milionowe bezrobocie, Kołodko zmniejszył je o ponad milion i wtedy znowu neoliberałowie pozbawili swoją polityką milion ludzi pracy. I znowu wyciągał kraj z zapaści. Dobrze by było, gdyby teraz wrócił i zrobił to trzecie raz! A dlaczego lansują ich guru w tiwi? Poczytaj sobie pierwszy rozdział ‘Wędrującego świata’, to sie dowiesz, ‘jak sie rodzi prawda, błąd i kłamstwo w ekonomii i polityce i co czynić, aby prawda brała górę’. Lansują, bo albo go popierali wtedy kiedy się mylił i szkodził albo ich sponsorują te same grupy interesu.
(1298.) My book “Truth, Errors, and Lies: Politics and Economics in Volatile World” http://www.volatileworld.net, published by Columbia University Press, New York 2011, is available online, including the ebook in Amazon KINDLE format at http://www.amazon.com/Truth-Errors-Lies-Economics-ebook/dp/B004NBXU5Y/ref=tmm_kin_title_0?ie=UTF8&m=A2ZHC53Q5OYSS4&qid=1301254850&sr=8-1 and in Barnes & Noble NOOK format at http://search.barnesandnoble.com/Truth-Errors-and-Lies/Grzegorz-W-Kolodko/e/9780231521567/?itm=1 format. You can download the book not only to the tablet, either the Kindle, or the NOOK, but also directly into the iPhone or PC. And it’s very reasonable priced! Enjoy!
(1297.) Moja książka “Truth, Errors, and Lies: Politics and Economics in Volatile World” http://www.volatileworld.net, wydana ostatnio przez Columbia University Press, New York 2011, jest już dostępna w księgarniach internetowych jako ebook w popularnych formatach Amazon KINDLE http://www.amazon.com/Truth-Errors-Lies-Economics-ebook/dp/B004NBXU5Y/ref=tmm_kin_title_0?ie=UTF8&m=A2ZHC53Q5OYSS4&qid=1301254850&sr=8-1 oraz Barnes & Noble NOOK http://search.barnesandnoble.com/Truth-Errors-and-Lies/Grzegorz-W-Kolodko/e/9780231521567/?itm=1. I to po bardzo przystępnych cenach!
(1296.) Jak było w Kielcach? W Kielcach było przede wszystkim roboczo. Tym razem nie był to ani wykład czysto akademicki, ani też ogólne spotkanie z czytelnikami (choć książek podpisałem ponad 60!), tylko wystąpienie wprowadzające do Forum „Inwestycje w Polsce Wschodniej”, której organizatorem były Targi Kielce SA. W imprezie uczestniczyło blisko dwustu inwestorów, przedsiębiorców, samorządowców i profesjonalistów – marketingowców, analityków, finansistów, bankowców – z regionów Polski wschodniej. Chętnie do niej zaliczyła się także gospodarna Kielecczyzna, jakby wyczuwając, że nadchodzą lepsze czasy dla tego regionu Polski. Wiele wskazuje, że tak właśnie będzie.
Mówiąc o „Uwarunkowania i perspektywy rozwoju gospodarczego Polski”, pokazałem nie tylko kontekst lokalny i narodowy, lecz również regionalny i globalny. Co zaś do Polski wschodniej – albo jak ją tam niektórzy sugestywnie określają „Eastern European Gateway” – to połączenie coraz lepszej infrastruktury i dobrej jakości kapitału ludzkiego z korzystnym w tej fazie transformacji, integracji i globalizacji położeniem sprzyjać powinno inwestycjom. Zarówno tym z rosnącej wewnętrznej akumulacji, jak i tym finansowanym dopływem kapitału zagranicznego, nie tylko z krajów Unii Europejskiej.
(1295.) Jak było w Lublinie?
W Lublinie było dobrze. Tłumnie podczas wykładu, bo sala na UMCS ledwie pomieściła – a w zasadzie nie pomieściła – licznie przybyłych studentów. Ciekawie w trakcie dyskusji, bo pytania były ważne i stawiane w sposób kompetentny. Przyjemnie po wykładzie, kiedy podpisałem czytelnikom sporo książek. Konkretnie, gdy odpowiadałem mediom na tzw. „tylko dwa pytania, panie profesorze!” Sympatycznie w kuluarach, gdzie z gospodarzami można było porozmawiać nie tylko o wielkich problemach świata i Europy, lecz także o życiowych sprawach miasta i uniwersytetu.
(1294.) This is the fragment of CHAPTER SIX, “The Withering of Neoliberalism and Its Tattered Legacy”, of my book “Truth, Errors, and Lies: Politics and Economics in a Volatile World” (pp. 235-241), on the murky USA dealing at the time of plundering of Russia, and the challenge of rising China and India. Sensational but absolutely non-fiction. If you want to know more, just read the book!
“Today China and India are the two countries that are changing the face of the world. Statistically speaking, their mushrooming share of world output is having a powerful impact on the averages. Their combined share of world GDP in 2008 was 20 percent, more or less as much as that of the United States or the European Union. Their population mass influences the statistics. The combined 2.5 billion Chinese and Indians constitute almost 37 percent of the world population. As a result, all data coming out of these countries immediately affect the averages. Yet these countries are changing the face of the world in other ways beyond the statistics. Their presence, in terms of people, goods, restaurants, and recently, capital, can be seen almost everywhere in the world, no matter how remote. Above all, they are a model, and a guide.
There is also a third vast country, Russia, which has a particular kind of experience of neoliberalism. It was a disastrous experience. Not as a result of the Soviet legacy, but more as a result of the erroneous policies of the 1990s, production fell by a total of about 60 percent during that decade. This is astounding in peacetime conditions. Amazingly, however, the advocates of neoliberalism in both the East and the West hail it as an achievement. There is a plain psychological explanation: The many economists, analysts, advisers, and politicians who played a role in that era want desperately to save face. There are two more reasons for trying to place things in context.
First, neoliberalism is an ideology and an economic program with a definite agenda. Beneath the lovely slogans about freedom, democracy, and enterprise, it is an instrument not only for enforcing effectiveness, but also for redistributing income for the benefit of the elite, at the cost of the general population. Second, neoliberalism is a tool for plunder on a gigantic scale. The depletion of the national wealth on a scale like that in Russia is a rare event in history. No reasonable person, of course, will insinuate that neoliberalism in its essence is an instrument of plunder and theft. However, the weakness of economic institutions makes such things possible. This is why it happened in Russia, and why it could not happen in China.
For some people, the neoliberal policy in Russia was great business. Zbigniew Brzezinski, the influential political scientist who was President Jimmy Carter’s adviser, admits as much. Placing the key words in quotation marks, he notes that a swarm of Western “consultants,” most of them Americans, often conspired in “privatization” with Russian “reformers” and made themselves rich, especially through privatization of energy assets. I know that warnings to this effect reached the very top of the political establishment in Washington but were ignored. This “larcenous” privatization, the role that American partners played in it, and the tolerance shown by the American authorities have all been described in analytical and specialist studies, and elsewhere. However, the cacophony of neoliberal propaganda and the pressure from the interest groups that benefited drowned out these warnings. High ranking American officials, right up to the White House, sounded the alarm about the disastrous consequences of pathological Russian-American neoliberalism. Fritz M. Earmath, a former senior CIA officer, told me at a Jamestown Foundation conference in Washington in the summer of 1999 that one such urgent report came back with a one word annotation by the vice president: “Bullshit.” Zbigniew Brzezinski was also present at this conference and criticized the discreet sympathies between some elements of the American establishment and corrupt Russian politicians.
Why did dubious excesses take place on such an enormous scale in Russia, but not, for example, in Poland? The fact that structural reform policy was much better carried out there, especially in the mid-1990s, had something to do with it. Mainly, however, it was because Russia neoliberal trend combined with the general disarray made things all the easier. The one-of-a-kind Russian-American “public-private partnership” was in its element. Earmath wrote to me in the fall of 1999 that, “The fortunes to be made and moved out of Russia were so huge that they, like gravitation attraction of mass bodies, attracted powerful Western stakeholders. Perhaps Poland benefited not only from better initial conditions and policy, but by not being so rich in plunderable resources.” He had no doubts either then or now—how could he?—that the truth about the Russian transformation was known to those in the United States with a need to know. He stated that “the whole top echelon of our administration pretty much knew the true picture in Russia all along. They have to have known that, at least after late 1997, the GKO (Russian short-term securities) market was being used by Russian officials and all speculators as a means of plundering the Russian budget and the IMF money. What do you think Talbott, Summers, Lipton, Chubais, and Berezovsky chatted about when they got together in July 1998?”
There can be no doubt that we were dealing not so much with neoliberal obtuseness as with simple criminality. This, it should be added, was superorganized crime. Earmath concluded:
I have come to understand another dimension of this, which is more crime than folly. From various very credible Russian sources it is now clear that the short-term government debt (GKOs) that was soaking up so much public money in 1997–98 became, not a grotesquely irresponsible and risky means of bringing money into the budget, but a means by which government officials, Central Bank bonzes, and speculators (Russian and Western) plundered the state budget . . . deliberately. And the clear purpose of the last IMF tranche in summer 1998 was to keep the bubble up for a last round of profiteering and a well-timed collapse for the benefit of insiders, Russian and Western. This is so widely understood in Russia now that they are bored with the topic. The really interesting question is what USG and IMF leaders knew and thought about what was going on, especially when Chubais came to Washington in July to arrange the last tranche with Summers, Lipton, and Talbott. There are only two possibilities: Either they were ignorant of activities that involved dozens of knowing players, and hundreds of speculators and this was, hence, a hugely expensive blunder of intelligence and policy; or they wittingly bought into the scheme for some reasons of greed or pressure. I am convinced this picture is true.
So am I.
Earmath added:
You could have a considerable voice when the discussion turns to the question of future policy. . . . Maybe wait and see if any debate is provoked and reconsider this . . . But, by all means, write a fresh piece, and offer alternatives to the IMF. Maybe we could provoke Congressional hearings on this topic. . . . The most important thing: It is vital that you and others who can do so get into this debate to educate the politicians about what did and did not work in the most successful transition so far, Poland. . . . Call it chance, call it Allah’s mysterious ways: It is our job to take advantage. . . . People must be reminded over and over again about the real Polish story, as well as the folly of the IMF in Russia.
When I was working on this book eight years later, I asked Earmath for permission to use excerpts from our correspondence. He consented without hesitation, because he is more convinced than ever that he was right. He added: “American political and business interests got involved with Russian corruption and plundering from the beginning. It has continued to this day.” Nevertheless, Russia repudiated the naïve neoliberal line that it followed through most of the 1990s, and enjoyed seven fat years from 2001 to 2007. People laughed when President Vladimir Putin announced that GDP would double within a decade, but it started coming true. Yet isn’t this more a matter of the high price of Russia’s key exports, oil and gas, than of structural reform? Well, that only shows that the country is capable of taking advantage of opportunities and circumstances—both those that turn out to be favorable regardless of policy choices and those that the right policies can bring about. Even if those policies have been insufficiently reformist and did not squeeze all the possible benefits out of an oil boom that turned out to be impermanent, they are nevertheless fundamentally different and qualitatively superior policies.
In the current decade, Russia is trying in its own way to combine its policies for systemic change with policies for development, while too quickly, or too cheaply. The country wants to profit as much as possible from hitting the ground running in the international economic arena while coming out ahead on globalization, rather than allowing others to take advantage of it. It is refusing to allow itself to be turned into another “emerging market,” which would mean forfeiting its economic sovereignty and submitting to pressure from supranational capital. It’s hardly surprising to hear the arrogant question, “Who lost Russia?” still being asked in the West. People started asking this question when it became clear that Russia was going its own way, that the country with the largest land area and the richest natural resources in the world was not going to allow itself to be sucked into the neoliberal whirlpool. The fact is that some companies lost what had looked like a good chance of gaining access to vast natural resources at bargain basement prices. No one lost Russia, however, because no one ever had Russia. It is Russia that is slowly finding its way among the post-Soviet and postsocialist realities, in the reality of globalization and the game for its own future place in the world. That place will be increasingly important.
As a side note, it is embarrassing to see neoliberal publications of the stature of The Financial Times or The Economist advocate the sanctioning of lawbreaking under the cloak of a concern for democracy. They admit over and over again that one oligarch or another is no saint and that some of the things done during the Russian privatization of the 1990s cry out for punishment. Yet, at the same time, they call for leaving the present state of those oligarchs’ holdings untouched in exchange for the payment of a quasi-fiscal “windfall profits tax.” As much as this might be justified for small businesses moving out of the shadow area and into the official, registered, and taxed economy, it amounts in the case of the oligarchs to tolerance for economic crimes. Of course, this would safeguard the interests of companies with a “pro-Western orientation.” Companies should have a pro-profit orientation and not worry about points on the compass. Unfortunately, there are those who are always willing to treat democracy not as a value in itself, but as an instrument useful for protecting private interests. Or are “pro-Western” energy companies automatically associated with “freedom” and “democracy,” and all others with “authoritarian tendencies”?
Taxes are paid on legitimately earned income and profits from capital with honest origins. Taxes may also occasionally be applied to assets circumstances that have nothing to do with their owners. The British government did precisely this in regard to certain energy companies in the recent past. Yet this is not the right way to treat wealth arising in large part from fraudulent transfers that cheat a country and its citizens. Taxes are not a way of settling the accounts for crime, but rather a means of redistribution in the name of economic and social equality. Prosecutors and judges, not tax collectors and the revenue service, deal with criminals. Illegal deals in the style of some of the Russian oligarchs in whose defense The Economist has amazingly spoken out would earn sentences of ninety years in the United States, not nine, and no one would accuse the judges of being politically motivated.
Things are worst when the abnormal becomes the norm. Yet what is normal, and what is abnormal, and who has the right to decide this? History? Certainly, but we have no time to wait for history’s verdict, because some matters must be settled here and now, and not in the distant future, when the controversy has died down. Controversy springs from emotion and from cold calculation, from differences of values and from intractable conflicts of interest. Much controversy derives simply from radically different interpretations of what is happening.
This is the conclusion that Peter Mandelson, then European Commissioner for Trade, arrived at fifteen years after the fall of the Soviet Union. Following a visit to Moscow, he realized that the Russian skepticism about the introduction of Western-style democracy and free markets was based to a large extent on the negative experiences of the systemic transformation. What looked normal in the West did not necessarily look that way in Russia, and vice versa. Above all, Russians assess the facts in cold, concrete terms, “in view,” as the BBC reported, “of the unhappiness caused by economic liberalization and privatization during the 1990s.” 27 This is indeed true of a considerable part of the Russian public and political elite, and also of the many economists who, in their unsparing criticism, certainly did not treat the misguided choices made during the 1990s as something normal. Forced democratization and free markets à la Russe were a far cry from what the West regards as normal democracy and a normal market.
The missionaries and warriors of the neoliberal ideology continue to regard the Russian economy as nonmarket and the country as undemocratic. They are less picky in regard to China, which has learned to deal with them. They act like sixteenth-century Spanish conquistadors who wondered whether the natives they encountered were people with souls, or whether it would be better to chop off their heads than to go to the trouble of trying to convert them. However, as the old Polish folk saying goes, “He who laughs last laughs best.”
We do not know who will have the last laugh, since history is ongoing and the roles will reverse many times more, but it will surely not be the neoliberals, neither the orthodox ones from the West nor the naïve ones from the East who think that following the ideology is the best way to turn themselves into the West. They don’t have much to laugh about when it is not some Beijing or Moscow party organ, or even an English-language newspaper from New Delhi, but rather the CIA that writes in an online report that “global output rose by 5 percent in 2006, largely thanks to growth in China (10.5), India (8.5), and Russia (6.6)” These three great countries do not follow the Washington Consensus because they did not cave in to pressure from special interest groups and the associated neoliberal ideology. The population of these three growing economies is 40 percent of the world’s total, and their share of world output is almost one fourth. These are three dynamic societies with ever-greater human capital, and the first person to stand on Mars will come from one of them. He who laughs last will last best.”
(1293.) Wracając do wpisu Piotra Kawala (1284), spieszę poinformować, że wykład pt. “Świat i Polska: po czy przed kryzysem?” w Szkole Głównej Handlowej, wcześniej planowany na 12 kwietnia, został przez organizatorów przeniesiony na 20 kwietnia, godz. 17:00. Miejsce wykładu do Aula VII w gmachu głównym SGH, al. Niepodległości 162. ZAPRASZAMY!
(1292.) Nie sądzę, aby miały sens jakieś próby kwantyfikowania wartości otoczenia przyrodniczego w ofercie adresowanej do potencjalnych inwestorów (a propos wpis Piotra, 1291). A przynajmniej nie potrafimy tego jeszcze zrobić. Jego walory trzeba pokazać w sposób opisowy, zaznaczając, że są inne miejsca, które mogą być podobnie atrakcyjne z punktu widzenia efektywności inwestycji, ale ta nasza lokalizacja ma wszystkie tamte atrybuty oraz coś jeszcze! Choćby ten śpiew ptaków, o którym napomknąłem podczas wykładu na forum inwestycyjnym w Kielcach, a o czym piszę w “Wędrującym świecie”. Przecież jeśli alternatywne lokalizacje inwestycji A i B zapewniają dzięki infrastrukturze, jakości kapitału ludzkiego, lokalnym opłatom, dostępowi do rynków zbytu stopę zwrotu zaangażowanego kapitału, dajmy na to, 12 procent, to inwestor z pewnością wybierze miejsce, gdzie słychać nie uliczny zgiełk, ale śpiew ptaków.
(1291.) Dzisiaj w Kielcach, w trakcie wykładu, wspomniał Pan o subiektywnie ocenianej wartości przyrody (“śpiew ptaków”). Jak zmierzyć taki czynnik? Jak w ofercie inwestycyjnej adresowanej do potencjalnych inwestorów wskazać tak niemierzalną wartość?
(1290.) Panie Profesorze,
Od lat słyszymy lamenty neoliberałów przekonujących, że trzeba “skończyć z tymi przywilejami” dla kolejnych grup zawodowych – górników, hutników, policjantów, żołnierzy, nauczycieli. W ostatnich dniach tego typu zarzuty padają pod adresem pielęgniarek, które obawiają się, że przyznanie szpitalom prawa do zatrudniania ich na umowy śmieciowe spowoduje dalszą pauperyzację tego zawodu.
Co ciekawe, w tym samym czasie Sejm pracuje nad zmianami w OFE, które wprost przyznają przywileje emerytalne najbogatszej części polskiego społeczeństwa. Chodzi o przepisy zakładające możliwość odpisania sobie od podstawy opodatkowania wydatków na III filar, czyli dobrowolne ubezpieczenia emerytalne. Oczywiste jest, że ten przywilej, na który złoży się całe społeczeństwo (odpis od podatku przecież zmniejszy przychody budżetu państwa) dotyczył będzie najbogatszej części społeczeństwa. Raczej trudno podejrzewać sprzątaczkę, pielęgniarkę, ochroniarza albo robotnika o to, iż w domowym budżecie wysupła kilkaset złotych miesięcznie na opłacenie składki w III filarze. Co więcej, dzięki takiej konstrukcji przepisów, jaką zaproponował rząd, osoby najbogatsze będą mogły sobie odpisać nawet 32 proc. środków zgromadzonych na IKZE, biedniejsze – tylko 18 proc.
Panie Profesorze, zadam pytanie na poziomie dziennikarza pierwszej z brzegu stacji informacyjnej: Czy to sprawiedliwe?
(1289.) Piotr Kawala (wpis 1284) dopytuje, “Czy wykłady: 28 marca w ALK i 12 kwietnia w SGH są dostępne dla wszystkich. Jestem studentem SGGW, ale bardzo chciałbym przyjść na jakiś wykład/spotkanie z Panem Profesorem!” Tak, są otwarte i choć nie jestem ich gospodarzem, tylko gościem, to serdecznie zapraszam! Szczegóły na http://www.facebook.com/kolodko.
(1288.) Panie Profesorze.
Czy L.Balcerowicz jest odpowiedzialny za drastyczny spadek tempa wzrostu PKB i gigantyczny wzrost bezrobocia z lat 1997-2001? Jeśli tak, dlaczego Pan Profesor i inni ekonomiści, a także np. SLD, publicznie nie protestują przeciwko lansowaniu tego człowieka na wielkiego geniusza ekonomicznego?
Pozdrawiam.
(1287.) „Truth, Errors, and Lies: Politics and Economics in a Volatile World” in American Bookstore. Now you can get my book not only online and you don’t have to fly to New York or Londod. The books is available in the American Bookstores in Warsaw: Nowy Świat 61; Galeria Mokotów, Wołoska 12; Arkadia, Jana Pawła II; Sadyba Best Mall, Powsińska 31; and in Kraków: Galeria Krakowska, Pawia 5.
(1286.) Dziękuję Teresie ( nr 1283 ) za głos ! To bardzo miłe :-) I zmobilizowało mnie, aby sięgnąć do dawnych wpisów i również wziąć udział w konkursie.
Niezmiernie trudno jest z takiej ilości, tak różnorodnych tekstów, wybrać ten jeden, najciekawszy. Taki wpis 3 lecia powinien być niezwykły … Ale jak go wybrać z tak wielu wypowiedzi ?
To nie było łatwe. Bardzo zawsze podobały mi się komentarze internauty wk – konkretne i ciekawe . Podobały mi się także wpisy Elżbiety Anny- kobiece i emocjonalne.
Zastanawiałam się, czy nie zagłosować na wpis nr 29 – Justyny. Ją zajmuje środowisko i ten wpis jest bardzo zajmujący. Porusza kwestie zrównoważonego rozwoju , czyli IDEI ( bo tak chyba trzeba ją nazwać) , która ,jak sądzę , jest dla Profesora Kołodko nadrzędna i jej właśnie poświęca wszystkie swoje książki i publikacje . Czy się mylę ???
Ale ostatecznie , może trochę z przekory, zagłosuję na wpis Urszuli nr 701. Ten wpis to bardzo konkretny, odważny i mocny komentarz polskiej rzeczywistości. Po prostu podoba mi się … !!!
Zachęcam wszystkich do oddawania głosów.. Wyszukiwanie ciekawych wpisów okazało się fajną zabawą :-)
(1285.) Szanowny Panie Profesorze,
gratuluję serdecznie wywiadu w Warsaw Business Review (March 21-27.2011). Znalezienie wspólnych cech polskiej transformacji i rewolt w Afryce Północnej to prawdziwy majstersztyk. Podstawowe tezy są głębsze (mimo publicystycznej formy) od wieszczeń “proroka” Fukuyamy.
Po debacie Balcerowicz – Rostowski odczułem wielki niedosyt, w szczególności wobec braku systemowego spojrzenia u kazdego z adwersarzy.
Z nostalgią przypominam sobie,że początek reformy emerytalnej (lata 1994-1996) datuje się od momentu odejścia od płacowej indeksacji emerytur i rent, w celu zmniejszenia obciążeń budżetu i utworzenia przestrzeni dla filara kapitałowego. Niestety, jego materializacja w postaci OFE jest z całą pewnością odległa od pierwotnych zamierzeń.
(1284.) Panie Profesorze, mam do Pana pytanie odnośnie subwencji wyrównawczych dla gmin, powiatów i województw. W swojej książce „Świat na Wyciągnięcie Myśli” podaje Pan przykład gminy Witnica jako miejsca gdzie mądre, przedsiębiorcze, decyzje dają pro rozwojowe skutki w krótkim i przede wszystkim dłuższym okresie czasu. Nie analizowałem budżetów wszystkich polskich gmin, ale zdaje mi się, że takich przykładów jak Witnica jest jednak mniej niż więcej. Czy uważa Pan, że obecnie działające algorytmy do ustalania kwoty podstawowej i uzupełniającej części wyrównawczej subwencji ogólnej oraz algorytmy naliczania kwoty wpłat spełniają swoją rolę? Czy jest potrzeba modyfikacji? Przecież przez budżety JST przepływa ok. 150 mld złotych, a to stanowi 50% całego budżetu państwa. Niewłaściwe rozdysponowanie tych pieniędzy, zdawało by się 0,5% więcej tu, 0,5% miej tam, w długoterminowym okresie może mieć kolosalne konsekwencje dla rozwoju danej gminy. Mimo iż algorytmy naliczania subwencji wyrównawczych są bardzo precyzyjne zdaje się, że te gminy które były biedne nadal są biedne. Pozwoliłem sobie przeanalizować dochody własne per capita mieszkańców wszystkich gmin na terenie województwa Dolnośląskiego w 2002 i 2009 roku (wg. danych GUS) i dynamikę ich wzrostu. Najbiedniejsze w 2002 roku gminy takie jak Lubomierz, Olszyna, Wińsko, Lubawka, Przeworno czy Dziadowa Kłoda w roku 2009 dalej plasują się wśród najbiedniejszych w 2009 roku, zamieniły się co najwyżej miejscami. Dochody na mieszkańca w Polkowicach (2 miejsce w 2002 roku, 1 w 2009 roku), urosły z 2705,95 PLN do 5795,01 PLN, a to oznacza, że w kieszeni każdego mieszkańca Polkowic przybyło średnio 3089,06 PLN. W gminie na przeciwległym biegunie – Dziadowa Kłoda (163 miejsce w 2002 roku i 169 – ostatnie – miejsce w 2009 roku), dochody wzrosły z 420,70 PLN do 648,77 PLN, a to oznacza tylko 228,07 złotych więcej. Przecież, tak jak Pan Profesor stwierdził, chodzi o to aby się rozwijać, ale także o to aby tak gdzie jest biedniej rosło szybciej niż tam gdzie jest bogato.
P.S. Mam również pytanie z innej beczki. Czy wykłady: 28 marca w ALK i 12 kwietnia w SGH są dostępne dla wszystkich. Jestem studentem SGGW, ale bardzo chciałbym przyjść na jakiś wykład/spotkanie z Panem Profesorem! Pozdrawiam.
(1283.) Zgłaszam do konkursu na wpis
3-lecia blogu wpis Joanny
nr wpisu 1225.
Uzasadnienie:
Stawia się w nim duże pytania:
o tragedię w Japoni,energię jądrową,
problemy klimatyczne.
Wpis kończy się wierszem C.K.Norwida “Pielgrzym”
Wpis w domyśle zahacza o nową
dziedzinę nauki interdyscyplinarna globalizacja -str.386 książki
‘Wędrujący świat”
(1282.) Szanowny Panie Profesorze. przeczytałem obydwa Pana dzieła zaraz po ukazaniu. Gdzie mogę to zachęcam także jako źródło wiedzy o świecie i cywilizacji. śledzę to można nazwać niby dyskusję o OFE, która nigdy nie dotyka sedna problemu i nie ujawnia kulis o motywach jej wprowadzenia i czysto merkantylnego zainteresowania wielu dyskutantów. Znany jest Panu prawdopodobnie artykuł recenzja Pani Oręziak drukowany onegdaj w Przeglądzie. Treść jego mnie przeraziła i pozwoliła na uświadomienie stopnie zależności od obcych instytucji finansowych i metod manipulacji całymi krajami. Problem jak zwykle przemilczano, rzucając ludziom ochłapy w postaci pozorowanych debat tzw niezależnych ekspertów w telewizji. Pozdrawiam i oczekuję na spotkanie w Krakowie gdzie od dawna Pana nie widziano.
http://przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/leokadia-oreziak-jak-wprowadzono-polsce-ofe